Het voelt vervreemdend als je leest dat vrouwen parttime willen werken en je hebt dat zelf nooit gedaan en ziet dat de vrouwen om je heen dat ook niet doen. Het irriteert me als je leest dat Nederland nog steeds achterloopt met gelijke betaling. Ik reageer nukkig op een verkoper in de garage omdat hij denk dat mijn man een proefrit heeft gemaakt en niet kan bedenken dat ik de auto koop.
Wat heb ik dan toch weer een leuke week gehad!
Een uitje met netwerk en collega’s waar ik uitgebreid gesproken heb met vrouwen die (meer) dan fulltime werken. Niet alleen over een promotie onderzoek, een op te zetten module, een masterclass of mijn boek. Ook over de hoe je dat doet samen als partners en met je gezin. Hoe het soms kan voelen als je partner en kinderen thuis achterlaat en zelf voor een leuk project gaat.
Of tijdens de modeshow bij MLY omdat ik een zwangere eigenaresse zie en weet dat een eigen zaak hebben, 2 maal per jaar een collectie maken, natuurlijk prachtig creatief werken is. Maar niet past in 40 uur.
Toen ik tijdens de tango en in de ogen van mijn man keek en ik me weer helemaal verliefd gingen voelen. Tijdens een uitje met mijn dochter die ambitieus is in haar fulltime baan en mijn teleurstelling kon beteugelen toen ik uitsprak dat er zo weinig veranderd is in 30 jaar. Er is wel degelijk iets veranderd!
Dat doet me terugdenken aan mijn moeder op haar dertigste. Ik zie een jonge eigenwijze vrouw in de oorlogsjaren, met 2 kinderen en wetende dat er nog vele komen gaan. Als ze moest onderhandelen door de telefoon zette ze een zware stem op. Voor haar was meer dan fulltime werken de gewoonste zaak van de wereld. Waarom? Er moest brood op de plank, maar bovenal wilde ze onafhankelijk zijn!
Trots werken voor de kost
