Trots werken voor de kost

Geplaatst op door Gorry Cleven

 
Het voelt vervreemdend als je leest dat vrouwen parttime willen werken en je hebt dat zelf nooit gedaan en ziet dat de vrouwen om je heen dat ook niet doen. Het irriteert me als je leest dat Nederland nog steeds achterloopt met gelijke betaling. Ik reageer nukkig op een verkoper in de garage omdat hij denk dat mijn man een proefrit heeft gemaakt en niet kan bedenken dat ik de auto koop.
Wat heb ik dan toch weer een leuke week gehad!
Een uitje met netwerk en collega’s waar ik uitgebreid gesproken heb met vrouwen die (meer) dan fulltime werken. Niet alleen over een promotie onderzoek, een op te zetten module, een masterclass of mijn boek. Ook over de hoe je dat doet samen als partners en met je gezin. Hoe het soms kan voelen als je partner en kinderen thuis achterlaat en zelf voor een leuk project gaat.
Of tijdens de modeshow bij MLY omdat ik een zwangere eigenaresse zie en weet dat een eigen zaak hebben, 2 maal per jaar een collectie maken, natuurlijk prachtig creatief werken is. Maar niet past in 40 uur.
Toen ik tijdens de tango en in de ogen van mijn man keek en ik me weer helemaal verliefd gingen voelen. Tijdens een uitje met mijn dochter die ambitieus is in haar fulltime baan en mijn teleurstelling kon beteugelen toen ik uitsprak dat er zo weinig veranderd is in 30 jaar. Er is wel degelijk iets veranderd!
Dat doet me terugdenken aan mijn moeder op haar dertigste. Ik zie een jonge eigenwijze vrouw in de oorlogsjaren, met 2 kinderen en wetende dat er nog vele komen gaan. Als ze moest onderhandelen door de telefoon zette ze een zware stem op. Voor haar was meer dan fulltime werken de gewoonste zaak van de wereld. Waarom? Er moest brood op de plank, maar bovenal wilde ze onafhankelijk zijn!

Vastzitten in vechten of vluchten

Geplaatst op door Gorry Cleven

De aandacht voor ervaringen in de vroegste kinderjaren is weer groeiende. Door de kennis over stress en hoe je alarmsysteem vanaf de conseptie ervaringen opgeslagen heeft in fysieke sensaties. Door de kennis over wat er in het brein en lichaam gaande is wanneer er zich stress situaties voordoen en oude sporen eveneens geactiveerd worden. Niemand kan dat beter verwoorden dan Bessel van der Kolk en Erik Scherder.  Bessel van der Kolk doet al meer dan 25 jaar onderzoek naar de werking van het brein bij o.a. trauma. Zijn werk  The body keeps the score werd vorig uitgebracht in het Nederlands onder de titel Traumasporen. Erik Scherder kennen we o.a. vanwege zijn colleges over bewegen en muziek. Hij is een voorstander van creatieve expressie  vanwege de positieve effecten ervan op het brein.
De eerste week van oktober zal voor de eerste keer de week van de vaktherapie plaatsvinden. Door heel Nederland zijn er workshops te volgen. Ik richt me die week graag op praktijkhouders die overwegen multidisciplinair te gaan werken of nieuwsgierigen die de Kracht van ervaren willen meemaken.

Naasten betrekken?

Geplaatst op door Gorry Cleven

Verschillende opvattingen kom ik tegen als het gaat om betrekken van naasten. Of het nu om partner, ouders, vrienden, collega, werkgever gaat. Wel, niet, privacy, geen tijd voor, bij elk evaluatiemoment, altijd om terugval te voorkomen. Mijn klant wil dat niet. Bij supervisie betrek ik nooit anderen, bij coaching afhankelijk van de contractering, bij re-integratie vrijwel altijd, bij therapie wisselend.
Regelmatig overleg ik met een bedrijfsarts en een leidinggevende als het gaat om de re-integratie stappen van een klant. Dit is dan vaak op verzoek van een van de partijen. Het heeft meestal tot gevolg dat de klant in een beter passend tempo terug kan keren naar werk. Zijn of haar grenzen serieuzer neemt en leert aan te geven.
Bij de vraag of we naasten zullen betrekken gedurende een traject zie ik vaak eerst wat onwennigheid. “Ik wil niemand tot last zijn” is een vaak gehoorde reactie. Je hoeft ook niet alles prijs te geven, natuurlijk blijft het van belang om als klant regie te houden over wat besproken wordt. Als klanten werkelijk de stap zetten ervaren ze vaak opluchting. Zie ik een versterkt gevoel van erkenning. Het samen delen, luisteren naar elkaar, zorgt voor verbinding. Soms werkt het niet zoals gedacht en krijg je een inkijk in de pijnlijke interactie tussen mensen.
Momenten waarop ik het belangrijk vind en dit belang benadruk zijn momenten waarop ik zie dat iemand niet uit zichzelf steun zoekt, waarin er problemen liggen in de dynamiek met anderen. Maar ook in de evaluatie of de afronding van een traject.
Ik ben benieuwd naar de overwegingen van anderen. Hoe doe jij dat? Wat zijn je overwegingen of je ervaringen?