Mijn spelen is leren, mijn leren is spelen

Eerder schreef ik over het Zeven ogen model in supervisie. Geboeid door de complexe rol die je als supervisor hebt om mee te kijken naar de kwaliteit van de beroepsbeoefening van je supervisant. Vaak is deze in een mensgericht beroep werkzaam als arts, therapeut, begeleider, coach, manager of bestuurder. Ik vat deze taak als supervisor en leersupervisor op met het perspectief gericht op de beroepsidentiteit van de supervisant en de kwaliteit van de begeleiding naar de klant.

In supervisie kijk ik mee als supervisor met de supervisant, naar diens beroepsuitoefening, een professional die zichzelf inzet. Het werkzame bestanddeel is dan de relatie, ook wel de alliantie of werkrelatie genoemd. Is de relatie helpend in het herstel van de klant. 

Als supervisor kijk ik mee naar diens interventies, naar de relatie, naar de innerlijke ervaring van deze professional, naar het parallelproces met de doelgroep- team of organisatie – met de persoonlijke socialisatie, naar de relatie en het parallelproces tussen supervisant en supervisor, de innerlijke ervaring van de supervisant als startende professional en de bredere context van beroep of organisatie. in die zin spreek het Zeven ogen model me aan.

Meekijken met al deze ogen vraagt bewust in verbinding zijn met jezelf, met de ander en met de brede context. Jezelf op de onder- en bovenstroom kennen en blijven onderzoeken. Bewust zijn van wat in het ‘hier en nu’ en in het ’toen en daar’ beweegt. Dit gewaar zijn en expliciteren in de supervisie relatie.

Voor mij betekent het ook blijven leren, en blijven leren is blijven spelen. Onderzoeken, uitproberen, tegen het licht houden, bespreken in mijn intervisiegroep, schrijven, blijven lezen en speuren. op zoek naar sporen die mij verder helpen.

Zo kwam ik 2 artikelen tegen over de ontstaansgeschiedenis van supervisie. Een overzichtelijk artikel verschenen in het Tijdschrift begeleidingskunde van Louis van Kessel  en artikel naar aanleiding van de supervisieopleiding voor gezins- en relatie therapeuten door Marian Ploegmakers-Brug

Beide artikelen bieden mij verbinding met de wortels van mijn beroep en zetten mij aan het denken over de bagage die startende professionals meekrijgen om zichzelf als instrument in de begeleiding in te zetten.

Mijn spelen is leren, mijn leren is spelen,
En waarom zou mij dan het leren vervelen?
Het lezen en schrijven verschaft mij vermaak.
Mijn hoepel, mijn priktol verruil ik voor boeken:
Ik wil in mijn prenten mijn tijdverdrijf zoeken;
’t Is wijsheid, ’t zijn deugden, naar welke ik haak.
(Van Alphen, 1787)

 

Belevingswandeling met supervisoren en coaches

8 juli organiseerde ik voor de LVSC regio Noord Brabant een belevingswandeling. Gedurende deze wandeling wisselden we gesprek af met ervaren en beleven. We onderzochten de elementen vuur, water, lucht en aarde. En stonden stil bij de kern van wie je bent in relatie tot je omgeving. Dit contact met jezelf en de ander is wat we aanspreken in begeleidingsvormen. Een impressie van beelden en gedichten is hier te vinden. 

Naasten betrekken?

Verschillende opvattingen kom ik tegen als het gaat om betrekken van naasten. Of het nu om partner, ouders, vrienden, collega, werkgever gaat. Wel, niet, privacy, geen tijd voor, bij elk evaluatiemoment, altijd om terugval te voorkomen. Mijn klant wil dat niet. Bij supervisie betrek ik nooit anderen, bij coaching afhankelijk van de contractering, bij re-integratie vrijwel altijd, bij therapie wisselend.
Regelmatig overleg ik met een bedrijfsarts en een leidinggevende als het gaat om de re-integratie stappen van een klant. Dit is dan vaak op verzoek van een van de partijen. Het heeft meestal tot gevolg dat de klant in een beter passend tempo terug kan keren naar werk. Zijn of haar grenzen serieuzer neemt en leert aan te geven.
Bij de vraag of we naasten zullen betrekken gedurende een traject zie ik vaak eerst wat onwennigheid. “Ik wil niemand tot last zijn” is een vaak gehoorde reactie. Je hoeft ook niet alles prijs te geven, natuurlijk blijft het van belang om als klant regie te houden over wat besproken wordt. Als klanten werkelijk de stap zetten ervaren ze vaak opluchting. Zie ik een versterkt gevoel van erkenning. Het samen delen, luisteren naar elkaar, zorgt voor verbinding. Soms werkt het niet zoals gedacht en krijg je een inkijk in de pijnlijke interactie tussen mensen.
Momenten waarop ik het belangrijk vind en dit belang benadruk zijn momenten waarop ik zie dat iemand niet uit zichzelf steun zoekt, waarin er problemen liggen in de dynamiek met anderen. Maar ook in de evaluatie of de afronding van een traject.
Ik ben benieuwd naar de overwegingen van anderen. Hoe doe jij dat? Wat zijn je overwegingen of je ervaringen?

Planning regiobijeenkomsten Brabant coaches en supervisoren 2015

voor en regio Brabant zijn de data gepland en is de inhoud bekend. Supervisoren en coaches kunnen zich opgeven via de site van de LVSC. De eerste workshop staat gepland op maandagavond 9 februari, is in ’s Hertogenbosch en gaat over Loopbaanopstellingen. Info en opgave via https://www.lvsc.eu/activiteitenoverzicht?field_region_tid%5B%5D=20